✍️ بیرونیت

۱. سند سال ۱۳۸۲ بیشتر ماهیت پژوهشی و تحلیلی داشت و به‌طور رسمی در دولت تصویب نشد؛ اما سند جدید توسعه صنعتی مصوبه هیأت دولت است و به‌صورت رسمی ابلاغ شده است.

۲. سند قدیم رویکردی کلان‌نگر و مبتنی بر صنایع بزرگ مانند فولاد، خودرو و پتروشیمی داشت؛ در حالی که سند جدید تمرکز خود را بر بنگاه‌های کوچک و متوسط و توسعه خوشه‌های صنعتی قرار داده است.

۳. در سند ۱۳۸۲ تأکید اصلی بر صادرات‌محوری و الگوگیری از کشورهای شرق آسیا بود؛ اما سند جدید بیشتر بر حل مسائل داخلی صنعت مانند ناترازی انرژی و توسعه نامتوازن تمرکز دارد.

۴. نسخه ۱۳۸۲ با نگاه بلندمدت و آینده‌محور نوشته شد، اما سند جدید با رویکرد مسئله‌محور و مأموریت‌محور، بر چالش‌های فعلی صنعت تکیه کرده است.

۵. در سند قدیم نقش بخش خصوصی محدود و بیشتر مشورتی بود؛ ولی سند جدید با مشارکت مستقیم بخش خصوصی تدوین شده و نقش بیشتری برای این بخش قائل است.

۶. سند ۱۳۸۲ ابزارهای اجرایی مشخصی ارائه نکرد و همین موضوع مانع اجرا شد؛ اما سند جدید مدعی است سازوکار رصد و پیگیری را در درون خود پیش‌بینی کرده است.

۷. در سند قدیمی، اتصال به بازارهای جهانی، رقابت‌پذیری و جذب سرمایه خارجی محورهای اصلی بودند؛ اما سند جدید تمرکز کمتری بر این ابعاد بین‌المللی دارد و بیشتر به مسائل داخلی پرداخته است.

۸. سند ۱۳۸۲ جایگاه دقیق خود را در ساختار سیاست‌گذاری مشخص نکرد و میان اسناد بالادستی پراکندگی وجود داشت؛ سند جدید تلاش کرده ارتباط خود را با برنامه هفتم توسعه برقرار کند، هرچند همچنان ابهاماتی باقی است.

۹. در سند قدیم، موضوع ناترازی انرژی و محدودیت‌های زیربنایی کمتر مورد توجه قرار گرفته بود؛ در حالی که سند جدید این مسئله را یکی از چالش‌های اصلی صنعت دانسته است.

۱۰. سند ۱۳۸۲ به دلیل نبود ضمانت اجرایی و عدم پیگیری نهادی، در عمل اجرا نشد؛ سند جدید در صورت عملی‌سازی سازوکارهای پایش و پاسخ‌گویی، شانس بیشتری برای اجرایی شدن دارد، هرچند این موضوع هنوز نیازمند آزمون واقعی است.