سه‌شنبه ۲۵ شهریور ۱۴۰۴، تیم اقتصادی دولت، میزبان نشستی سه‌ساعته بود که در آن مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور، جمعی از فرهیختگان علمی و اقتصادی کشور را به گفت‌وگو فراخواند.
موضوع جلسه روشن بود: جست‌وجوی راهکارهایی برای حل ریشه‌ای مشکلات مزمن اقتصاد ایران؛ از کسری بودجه و تورم گرفته تا ناترازی‌های ساختاری و اصلاح شیوه‌های ناکارآمد توزیع یارانه.
روایت یک جلسه سه‌ساعته
بر اساس گزارش رسمی دولت، رئیس‌جمهور در این نشست تأکید کرد که مدیریت تورم و کسری بودجه نخستین گام دولت در مسیر اصلاحات اقتصادی است. او از اقتصاددانان خواست راهکارهایی عملی برای اصلاح بنگاه‌های زیان‌ده دولتی، کاهش هزینه‌ها بدون ایجاد نارضایتی، بهبود تجارت خارجی و بازطراحی نظام یارانه‌ها ارائه دهند.
پزشکیان با صراحت گفت که دولت در گام نخست می‌خواهد اصلاحات را در همان حوزه‌هایی آغاز کند که مستقیماً در حیطه اختیار و مدیریت خود قرار دارد. او همچنین تأکید کرد که ارتقای بهره‌وری در تمامی بخش‌ها باید محور اصلی تلاش‌ها باشد.
چه کسانی پای میز مشورت بودند؟
به گزارش بیرونیت، تصاویر منتشرشده از نشست نشان می‌دهد که جمعی از چهره‌های شناخته‌شده اقتصادی در این جلسه حضور داشته‌اند: علینقی مشایخی، مسعود نیلی، فرهاد نیلی، کامران ندری، داود دانش‌جعفری، علی سرزعیم و طهماسب مظاهری. در کنار این اقتصاددانان، فرید دهقانی، مدیرعامل مجتمع معدنی و صنعتی چادرملو نیز به‌عنوان تنها نماینده بخش معدن در جمع فرهیختگان علمی و اقتصادی حاضر بود.
در یکی از تصاویر، مسعود نیلی ـ مشاور پیشین اقتصادی رئیس‌جمهور ـ در سمت راست ایستاده است؛ کامران ندری، عضو هیئت علمی دانشگاه امام صادق، در حال سخن گفتن دیده می‌شود و فرهاد نیلی، عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شریف، در سمت چپ نشسته است. ترکیب این افراد نشان می‌دهد که دولت کوشیده است صداهای متنوعی را به جلسه بیاورد؛ صداهایی که طی سال‌های گذشته بارها بر ضرورت اصلاحات ساختاری تأکید کرده‌اند.
پرسش‌های بی‌پاسخ
با این حال، پرسش اصلی اینجاست: چرا از محتوای سخنان اقتصاددانان هیچ خبری منتشر نشد؟ چرا فقط روایت یک‌سویه رئیس‌جمهور در رسانه‌ها بازتاب یافت؟
در شرایطی که کشور با بحران‌های مزمن اقتصادی روبه‌روست، افکار عمومی انتظار دارد بداند اقتصاددانان چه نسخه‌ای برای عبور از تورم و کسری بودجه دارند، چه پیشنهادی برای اصلاح یارانه‌ها مطرح کرده‌اند، یا چه دیدگاهی نسبت به آینده تجارت خارجی ایران ارائه داده‌اند. سکوت خبری درباره این بخش، نه تنها شفافیت نشست را زیر سؤال می‌برد، بلکه این نگرانی را ایجاد می‌کند که همچنان فاصله‌ای جدی میان گفت‌وگوهای تخصصی پشت درهای بسته و تصمیمات اجرایی دولت وجود دارد.
پیامدهای یک سکوت
جلسه پاستور، از حیث ترکیب افراد و موضوعات، می‌توانست نقطه عطفی در تعامل دولت و نخبگان اقتصادی باشد. اما نبود شفافیت درباره سخنان میهمانان، این فرصت را نیمه‌تمام گذاشته است. اگر قرار است مشورت با اقتصاددانان به یک سنت پایدار بدل شود، ضروری است که دست‌کم چکیده‌ای از دیدگاه‌های آنان در اختیار جامعه قرار گیرد؛ چرا که اصلاحات اقتصادی بدون جلب اعتماد افکار عمومی نه عملی است و نه پایدار.
مطالب مرتبط
