پاسخ این سوالات از منظر اقتصادی ساده است؛ چون سال‌هاست که بخش خصوصی بار تولید در صنایع کوچک و متوسط را به دوش گرفته است.
بخش خصوصی طی سال‌های اخیر با سرمایه‌گذاری و نوآوری در صنایع غذایی رشد چشمگیری داشته است، به‌طوری که علاوه بر تامین نیازهای داخل، سهمی از بازارهای صادراتی منطقه نیز کسب کرده است.

تفاوت شرکت‌های دولتی و خصوصی در ایران را می‌توان از جنبه‌های ساختاری، مدیریتی، حقوقی و اقتصادی بررسی کرد. در ادامه، بیرونیت ۷ تفاوت کلیدی این دو بخش را شرح می‌دهد.

۱. شرکت دولتی: متعلق به دولت یا نهادهای عمومی است و سرمایه از بودجه عمومی تأمین می‌شود.

شرکت خصوصی: متعلق به اشخاص حقیقی یا حقوقی غیر دولتی است و سرمایه توسط سرمایه‌گذاران خصوصی تامین می‌شود.

۲. شرکت دولتی: معمولاً هدف اصلی ارائه خدمات عمومی، اجرای سیاست‌های کلان اقتصادی یا پر کردن خلأهای بازار است، حتی با سود کم یا زیان.

شرکت خصوصی: هدف اصلی سودآوری و بازدهی اقتصادی برای صاحبان سرمایه است.

۳. شرکت دولتی: مدیران معمولاً با حکم مقام دولتی منصوب می‌شوند و پاسخگو به دولت یا مجلس هستند.

شرکت خصوصی: مدیران توسط هیأت‌مدیره بر اساس شایستگی انتخاب شده و پاسخگو به سهام‌داران هستند.

۴. شرکت دولتی: تحت نظارت شدید نهادهای دولتی است و محدودیت‌های قانونی دارد.

شرکت خصوصی: تابع قوانین بازار و نظارت نهادهای مالی و حسابرسان است.

۵. شرکت دولتی: سود یا زیان تأثیر مستقیم بر عملکرد مدیریت ندارد و اغلب زیان‌ها از بودجه جبران می‌شود.

شرکت خصوصی: سود و زیان مستقیماً بر بقای شرکت و تصمیمات مدیریتی اثرگذار است.

۶. شرکت دولتی: معمولاً به دلیل حمایت‌های دولتی، در شرایط رقابت نابرابر با بخش خصوصی فعالیت می‌کنند.

شرکت خصوصی: برای بقا و رشد باید عملکرد بهینه و رضایت مشتری را حفظ کند.

۷. شرکت دولتی: معمولاً با چالش‌های شفافیت و بهره‌وری مواجه است.

شرکت خصوصی: برای جذب سرمایه و اعتماد مشتری، مجبور به شفاف‌سازی عملکرد است.

▫️بخش خصوصی یا دولتی؟

شرکت‌های دولتی نقش مهمی در زیرساخت‌ها و خدمات عمومی دارند، اما معمولاً بخش خصوصی از نظر چابکی، کارآمدی و رقابت‌پذیری عملکرد بهتری دارد. در ایران، بسیاری از شرکت‌ها در وضعیت بینابینی (مثل شرکت‌های شبه‌دولتی) قرار دارند که ویژگی‌های هر دو بخش را دارند و این مسئله باعث چالش‌هایی در اقتصاد کشور شده است.