به گزارش بیرونیت، این شرکت در بستری از محدودیت‌های ساختاری (اعم از تحریم‌های مستقیم آمریکا، ناترازی‌های مزمن انرژی، نوسانات بازار جهانی و فشارهای داخلی ناشی از سیاست‌گذاری‌های متغیر) توانسته است نه‌تنها ثبات تولید خود را حفظ کند، بلکه در شاخص‌های بهره‌وری، توسعه فناوری، صادرات و بازیافت صنعتی نیز گام‌های مهمی به جلو بردارد.

آن‌چه فولاد خوزستان را در این دوره از سایر شرکت‌های مشابه متمایز می‌سازد، ترکیبی است از رهبری دوراندیش، پیوند موثر میان پژوهش و تولید، تعهد به اهداف توسعه‌ای و فهم عمیق از محیط متغیر اقتصادی و صنعتی کشور. در حوزه تولید، ثبت رکورد جدید در فروردین‌ماه، آن هم در شرایط ادامه‌دار محدودیت انرژی، نشان‌دهنده آن است که شرکت با نوسازی تجهیزات، بهبود فرآیندها و انگیزش نیروی انسانی، توانسته ظرفیت نهفته تولید را فعال کند. در همین دوره، فولاد خوزستان موفق شد رکورد ۴۰ ساله خود را در ۹ شاخص کلیدی جابجا کند و سهم خود از بازار داخلی محصولات فولادی را به شکل معناداری افزایش دهد.

در بخش صادرات، تثبیت جایگاه فولاد خوزستان به‌عنوان بزرگ‌ترین صادرکننده فولاد کشور، با ثبت صادراتی معادل ۵.۸ میلیون تن طی چهار سال گذشته، آن هم در اوج تحریم‌ها و محدودیت‌های داخلی، نشانه‌ای روشن از استقرار یک نظام بازاریابی چابک و هوشمند در شرکت است. دستیابی به بازارهای جدید در شمال آفریقا، حفظ سهم در بازارهای سنتی و طراحی برنامه فروش ۱۰۲ هزار میلیارد تومانی در سال جاری، نه حاصل بخت، که نتیجه ساختارمند تصمیم‌سازی و تفکر راهبردی در سطوح بالای مدیریت شرکت است. از منظر تکنولوژیک نیز می‌توان به پروژه تحول‌آفرین بازیافت لجن کلاریفایر و تولید بریکت احیایی اشاره کرد که برای نخستین بار در جهان، به‌صورت صنعتی و در خط تولید اصلی انجام شده و جلوه‌ای از پیوند واقعی دانش مهندسی با تولید اقتصادی و سبز است.

نقطه کانونی عملکرد فولاد خوزستان در سال ۱۴۰۴، مدیریت فعال بحران انرژی است. برخلاف بسیاری از شرکت‌ها که در مواجهه با ناترازی انرژی، منفعل یا در انتظار تصمیمات دولت باقی مانده‌اند، فولاد خوزستان مسیر متفاوتی را انتخاب کرده است: طراحی و احداث سه فاز نیروگاه ۲۰۰ مگاواتی، تملک نیروگاه سیکل ترکیبی ۵۲۰ مگاواتی، آغاز پروژه نیروگاه خورشیدی و همچنین بهره‌گیری از ظرفیت‌های قانونی مانند ماده ۴ قانون اصلاح الگوی مصرف. این مجموعه اقدامات، هم بیانگر آینده‌نگری است و هم سازوکار مشخصی برای استقلال انرژی یک صنعت مادر، آن هم در دل بحران ملی فراهم می‌کند.

مجموع این تحولات نشان می‌دهد که فولاد خوزستان امروز تنها یک بنگاه تولیدی نیست، بلکه کنشگری کلیدی در اکوسیستم صنعتی ایران است؛ کنشگری که با تکیه بر توان داخلی، روحیه حل مسئله و سرمایه‌گذاری همزمان در زیرساخت، فناوری، منابع انسانی و بازار، توانسته مسیر توسعه را در دل محدودیت‌ها ترسیم کند. این تجربه باید در سطوح بالای سیاست‌گذاری صنعتی کشور مورد توجه قرار گیرد و از آن به‌مثابه الگویی برای تاب‌آوری تولید ملی در عصر بی‌ثباتی‌ها بهره برد.

در چنین شرایطی، ضروری است همه بازیگران عرصه عمومی (از رسانه‌ها گرفته تا نهادهای حاکمیتی) با اجتناب از دامن‌زدن به حواشی بی‌پایه، در جهت ایجاد فضایی امن، شفاف و سازنده برای تداوم حرکت این صنعت راهبردی تلاش کنند. متولیان حوزه انرژی و اقتصاد نیز باید با رفع تدریجی موانع، به‌ویژه در تأمین پایدار برق و گاز، نقش خود را در حمایت عملی از تولید ایفا کرده و به چرخش موثرتر چرخ اقتصاد کشور یاری رسانند.