به گزارش بیرونیت به نقل از بلومبرگ، تقاضای سالانه برای فلزات انتقال انرژی تا اواسط قرن جاری نسبت به سال ۲۰۲۳ پنج برابر خواهد شد.

با این حال، این بدان معنا نیست که برای رسیدن به این مرحله باید استخراج بیشتری انجام دهیم – در واقع، مساله اینجاست که برای دستیابی به انتشار کربن صفر نیازمند کاهش میزان استخراج هستیم. در حالی که خودروهای برقی و زیرساخت‌های انرژی پاک عمدتا مصرف کننده برق هستند و به فلز زیادی نیاز دارند، عملا ذخایر مواد معدنی در جهان کاهش می‌یابد. به طور خاص، ما تقریبا به زغال‌سنگ نیاز نخواهیم داشت – این در حالیست که زغال‌سنگ همچنان در سال ۲۰۲۴ درآمدهای قابل توجهی برای شرکت‌های معدنی دارد.

به گفته کمیسیون انتقال انرژی اندیشکده RMI، در واقع تمام فلزات تصفیه شده مورد نیاز برای رسیدن به صفر خالص تا سال ۲۰۵۰، کمتر از مقدار زغال‌سنگ استخراج شده تنها در سال ۲۰۲۳ خواهد بود.

شایان ذکر است که این ارقام شامل وزن کامل سنگ معدن استخراج شده که اغلب حاوی عیار پایینی از فلز است، نمی‌شود. ارقام همچنین وزن نفت و گاز استخراج شده را نشان نمی‌دهد. این نکته حائز اهمیت است چرا که تمام سوخت‌های فسیلی ترکیبی که امروزه از زمین استخراج می‌شوند، هنوز هم بیشتر از سنگ معدن‌های استخراج شده هستند.

فلزاتی که در آینده استخراج می‌شوند نیز می‌توانند بازیافت شوند – بر خلاف سوخت‌های فسیلی – به این معنی که جهان محکوم به یافتن منابع جدید بی پایان نیست. دان والتر از محققان اندیشکده انرژی پاک RMI تاکید می‌کند: این یک تغییر از سیستم انرژی‌های یکبار مصرف، استخراجی و خطی است که سیستم گذشته ما را شکل داده است، جایی که سوخت‌های فسیلی زمانی سوزانده و به گازهای گلخانه‌ای تبدیل می‌شدند. استفاده از سیستم انرژی تجدیدپذیر و بازیافتی آینده، جایی که جهان انرژی خورشیدی و باد را با فلزاتی که بارها و بارها استفاده می‌شوند، به دام می‌اندازد.

در حالی که فضای زیادی برای بهبود نرخ بازیافت همه چیزهایی که می‌توان از کاغذ تا پلاستیک بازیافت کرد وجود دارد، بیش از نیمی از فلزات انتقال انرژی – فولاد، آلومینیوم، مس و کبالت – معمولا پس از پایان عمر خود بازیافت می‌شوند. طبق پنل منابع بین‌المللی و تجزیه و تحلیل RMI، قابلیت‌های بازیافت به سرعت در حال افزایش است.

بر اساس تحلیل اخیر والتر و همکارانش در RMI، فراتر از بازیافت، سایر پیشرفت‌های تکنولوژیک منجر به کاهش شدید استفاده از فلزات شده است. اینها شامل بهبود قابلیت‌های ذخیره سازی مواد باتری و جایگزینی فلزات با مواد ارزان‌تر و فراوان‌تر است. بدون این عوامل، جهان امروز ۱۳۸ درصد کبالت، ۱۲۷ درصد نیکل و ۵۸ درصد لیتیوم بیشتر به مصرف خواهد رساند – همه فلزاتی که عمدتا در باتری‌های لیتیوم یون استفاده می‌شوند.

زمانی که کاهش انتشار ناشی از خودروهای برقی و انرژی پاک را در نظر بگیرید، به نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد استخراج معدن در مسیر تبدیل شدن به نیروی مثبت‌تر – به جای منفی – بر آب و هوای سیاره است. اما عناصر مهم دیگری نیز وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرد.

اول آنکه استخراج معدن به خودی خود نیازمند منابع است و باید گام‌های بیشتری برای بهبود کارآیی و اتکا به منابع انرژی با انتشار صفر برداشته شود. حفاری برای استخراج فلزات نیز مقدار زیادی زمین غیرقابل استفاده تولید می‌کند و بنابراین بازیافت در طول زمان برای کاهش نیاز به اکتشاف مداوم اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. در نهایت، این بخش باید نگرانی‌های ناشی از کار کودکان و پایمال شدن حقوق مردمان بومی را در نظر بگیرد.

با این حال معدن‌کاری برای رسیدن به صفر خالص نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند. عدم کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از سوزاندن سوخت‌های فسیلی، سیاره را در مسیر تخریب حتی بیشتر از تغییرات آب و هوایی قرار می‌دهد و به همین دلایل باید از مبادلات موجو د در سیستم خود، آگاه باشیم.

منبع: روابط عمومی ایمپاسکو