به گزارش بیرونیت به نقل از روابط عمومی ایمپاسکو، سفر به ماه دلایل دیگری هم دارد. آیا چیز ارزشمندی در ماه وجود دارد که آن را از نظر تجاری برای ابرقدرت‌ها جذاب می‌کند؟ یک پاسخ واضح به این سوال «وجود آب» است. البته، در بیشتر نقاط ماه وجود آب چه جامد و چه مایع غیرممکن است: در خلاء و در گرمای روز، هر صفحه یخی تصعید می‌شود و گازها به فضا می‌روند.

یخ در دهانه‌های تاریک
اما در مناطق قطبی ماه وضعیت متفاوت است. بر خلاف زمین، مدار و محور ماه نسبت به دایره البروج به میزان بسیار کمی متمایل است. تقریبا هیچ فصلی در آنجا وجود ندارد و پرتو خورشید نمی‌تواند به برخی از عمیق‌ترین دهانه‌های ماه برسد. در این تاریکی ابدی، دما هرگز بیشتر از ۱۵۰- درجه نیست و امکان حفظ نامحدود یخ را فراهم می‌کند.

با این وجود ما حتی اگر به آب‌های موجود در سطح ماه دست پیدا کنیم، برای مصرف انسان و یا حتی ارسال به زمین کارآمد نخواهد بود. این آب اگر تصفیه هم شده باشد به احتمال زیاد طعم ناخوشایندی خواهد داشت و استفاده واقعی ما از آن به عنوان یک ماده خام برای تجزیه به اکسیژن و هیدروژن خواهد بود که به معنای یکی از قوی‌ترین ترکیبات مورد استفاده برای سوخت موتورهای موشک است. این دقیقا همان چیزی است که فضاپیمای فرود ماه آینده بلو اوریجین مصرف خواهد کرد، در حالی که پروژه محافظه کارانه‌تر اسپیس ایکس متان و اکسیژن می‌سوزاند.

تولید آب در مقادیر صنعتی نیازمند امکانات در مقیاس بزرگتر است، که امروزه تصور آن دشوار به نظر می‌رسد اما ساخت یک پایگاه دائمی متوسط در ماه مشکلات زیادی در پی خواهد شد. اگر ماه روزی به نوعی پمپ بنزین فضایی تبدیل شود، آن دهانه‌های تاریک ممکن است به باارزش‌ترین نقاط در منظومه شمسی تبدیل شوند.

هلیوم ۳؛ سوخت آینده
علاوه بر وجود آب، ماه عنصر دیگری با پتانسیل عظیم اقتصادی دارد: هلیوم ۳. این ایزوتوپ پایدار توسط باد خورشیدی هدایت می‌شود. در زمین، میدان مغناطیسی و جو به عنوان یک سپر عمل می‌کنند، اما ماه از چنین محافظتی برخوردار نیست و در طول میلیون‌ها سال ذخایر عظیمی از هلیوم ۳ در آن شکل گرفته است.

ماه چه مقدار هلیوم ۳ در خود دارد؟ برخی تخمین‌ها بین یک تا سه میلیون تن نشان می‌دهد که تقریبا تمام آن در لایه‌های بیرونی سنگ انباشته شده است، بنابراین استخراج آن نسبتا آسان خواهد بود.

این در حالی است که روی زمین، مقادیر کمی هلیوم ۳ در لایه‌های عمیق خاک وجود دارد و گهگاه در انتشار گازهای گلخانه‌ای از میدان‌های گازی خاص خارج می‌شود. بیشتر این ماده معدنی به صورت مصنوعی در رآکتورهای هسته‌ای، با تابش لیتیوم یا در نتیجه تجزیه تریتیوم تولید می‌شود.

هلیوم ۳ به عنوان سوخت آینده در نیروگاه‌های همجوشی توصیف شده است. واکنش آن با دوتریوم مقادیر زیادی انرژی آزاد می‌کند و اتم‌های بی‌خطر هلیوم ۴ را بدون انتشار تشعشعات خطرناک منتشر می‌کند.

عنصر کمیاب
در حال حاضر هلیوم ۳ در مقادیر بسیار کم موجود است که به سختی برای برخی آزمایش‌ها کافی است. البته این باعث می‌شود که هر گرم آن بیش از ۳۰ هزار دلار هزینه داشته باشد. مصرف جهانی، مشروط به عرضه محدود، کمی بیش از نیم کیلوگرم در سال است. برای ساخت تجهیزات صنایع هسته‌ای به ویژه آشکارسازهای نوترونی استفاده می‌شود. همچنین برای تولید دماهای بسیار پایین، در حد چند دهم درجه بالای صفر مطلق (۲۷۳.۱۵ – درجه سانتیگراد) که در ابزار دقیق کوانتومی ضروری است، استفاده می‌شود و به طور فزاینده‌ای در برنامه‌های تصویربردار زیست پزشکی مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی و تجهیزات طیف سنجی اشعه ایکس استفاده می‌شود.

تحلیل‌گران تخمین می‌زنند تقاضای بالقوه‌ای برای هلیوم ۳ به ارزش حدود ۴۰۰ میلیون دلار وجود دارد که نشان دهنده یک تیک رو به بالا است. هلیوم ۳ ممکن است در سیاره ما کمیاب باشد، اما ذخایر به راحتی قابل بهره‌برداری در ماه وجود دارد زیرا در لایه‌های بالایی سنگ جذب می‌شود.

اکنون چندین شرکت به طور جدی در حال بررسی برای برداشت هلیوم ۳ از سطح ماه هستند. شرکت سیاتل اینترلون تاکنون بیش از ۱۳ میلیون دلار در این زمینه سرمایه‌گذاری کرده است. مدیران اینترلون معتقدند که هلیوم ۳ تنها محصول قمری است که قیمت آن استخراج و انتقال آن به زمین را توجیه می‌کند. در نتیجه آنها به دنبال طراحی یک ربات خودکار برای ارسال به ماه در سال ۲۰۲۵ به عنوان نمونه اولیه هستند.