سایت آماری – تحلیلی steelradar در جدیدترین گزارش خود اعلام کرده است که تجارت جهانی قراضه فولاد در سطح جهان تا سال ۲۰۳۰ به میزان ۱۵درصد کاهش می‌یابد. در واقع در این گزارش که به استناد مطالعه گروه بوستون صورت گرفته، آمده است:
به عبارت ساده‌تر می‌توان گفت میزان ضایعات فولاد کربنی موجود در سطح جهان به همان سرعتی که تقاضا برای آن در حال رشد است، در حال افزایش نیست. این عدم تعادل مدتی است که اتفاق می‌افتد و اگر اوضاع تغییر نکند، موضوع شدیدتر می‌شود.

افزایش ۳/۳درصدی تقاضا برای قراضه فولاد تا ۸سال آینده
یک مطالعه توسط گروه مشاوره بوستون پیش‌بینی می‌‌کند که تقاضا برای قراضه فولاد در هشت سال آینده (۲۰۳۲-۲۰۲۴) هر سال حدود ۳/۳ درصد افزایش می‌‌یابد، در حالی که عرضه فولاد قراضه هر سال تقریبا ۳درصد رشد خواهد کرد. این بدان معناست که شکاف بین تقاضا و عرضه احتمالا افزایش می‌یابد مگر اینکه اقداماتی برای رفع این موضوع انجام شود.
به عبارت ساده‌تر، تقاضا برای آهن قراضه افزایش می‌یابد زیرا برای ساخت فولاد محبوبیت بیشتری پیدا می‌کند. در حقیقت صنایع، آهن قراضه را به عنوان ماده خام انتخاب می‌کنند زیرا به کاهش انتشار کربن کمک می‌کند.
این گزارش همچنین حاکی از آن است که تا سال ۲۰۳۰، نیمی از محتوای آهن مورد استفاده در تولید فولاد در سراسر جهان از مواد قراضه تامین خواهد شد که نسبت به ۳۵درصد فعلی افزایش قابل‌توجهی محسوب می‌شود. این تغییر به این معناست که هم چین و هم ایالات‌متحده احتمالا سالانه ۴۰ تا ۵۰درصد قراضه بیشتری برای تولید فولاد بیشتر مصرف خواهند کرد. در نتیجه تقاضا برای قراضه در داخل این کشورها و سایر کشورهای بزرگ تولیدکننده فولاد افزایش خواهد یافت.

پیش‌بینی کسری ۱۵میلیون تنی قراضه فولادی تا سال ۲۰۳۰
به گفته تحلیلگران انتظار می‌‌رود این افزایش تقاضای داخلی برای قراضه، میزان خرید و فروش قراضه در سطح جهان را تا ۱۵درصد کاهش دهد؛ این به آن معناست که افزایش تقاضا برای ضایعات فلزی در کشورهایی که مقدار زیادی فولاد تولید می‌‌کنند، احتمالا منجربه کاهش تقریبا ۱۵درصدی مقدار ضایعات فلزی در سطح بین‌المللی می‌شود.
تا سال‌۲۰۳۰، پیش‌بینی می‌شود مازاد فعلی ۹میلیون تنی قراضه فولادی به کسری ۱۵میلیون تنی تبدیل شود. این تغییر جدیت موضوع را برجسته می‌کند. پیش‌بینی می‌شود این تغییر قابل توجه در پویایی صنعت فولاد بر تولید‌کنندگان فولاد و تامین‌کنندگان ضایعات فلزی تاثیر زیادی بگذارد.
کارشناسان می‌گویند: شکاف عرضه و تقاضا ناشی از افزایش تقاضا برای ضایعات فولادی است که به دلیل روندهای اخیر ایجاد شده است. این افزایش تقاضا به دلیل استفاده روزافزون از ضایعات فولادی بازیافتی است، به ویژه در گذار از فولاد‌سازی سنتی کوره‌‌های بلند با کوره اکسیژن به فولاد‌سازی مبتنی بر کوره قوس الکتریکی.
علاوه‌بر این، برخی فولادسازانی که از روش کوره اکسیژن پایه (BOF) استفاده می‌کنند، شروع به استفاده بیشتر از ضایعات فولادی در مراحل بعدی فرآیند تولید خود کرده‌اند. به طور کلی، نیروگاه‌های فعلی و آتی کوره قوس الکتریکی (EAF) نقش بیشتری در تامین تقاضای جهانی فولاد در ۱۰سال آینده خواهند داشت. این امر به‌ویژه برای تولید اقلام بزرگ و بادوام مانند اتومبیل و لوازم خانگی و همچنین برای پروژه‌های ساختمانی جدید صادق است.

این گزارش توضیح می‌‌دهد که کارخانه‌های کوچک EAF (کوره قوس الکتریکی) که از دهه ۱۹۸۰ وجود داشته‌‌اند، محبوبیت پیدا می‌کنند زیرا می‌‌توانند فولاد پیشرفته‌ای با استحکام بالا با استفاده از مواد خام تولید کنند که آسیب کمتری برای محیط‌زیست دارند. فولاد‌سازی EAF نه‌تنها سازگار با محیط‌زیست است، بلکه انعطاف‌پذیری در تنظیم حجم و ظرفیت تولید را نیز ارائه می‌دهد.
در حال حاضر، عملیات EAF حدود ۲۹درصد از ظرفیت فولادسازی در سراسر جهان را تشکیل می‌دهد، اما انتظار می‌رود این میزان تا سال ۲۰۳۰ به بیش از ۴۱درصد افزایش یابد، زیرا کارخانه‌های EAF جدید به ویژه در اروپا و چین افتتاح می‌شوند.
در حالی که بازیافت آهن قراضه برای محیط‌زیست مفید است، این امر به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، آلودگی هوا و آب و سایر اثرات زیست‌محیطی کمک می‌کند. بازیافت آهن قراضه می‌تواند به کاهش نیاز به استخراج سنگ‌آهن از معادن کمک کند. به‌خصوص اینکه استخراج سنگ‌آهن یک فرآیند پرهزینه و آلاینده است.

حرکت صنعت جهانی فولاد به سمت سبز شدن
گفتنی است یکی از راهکارهای کشورها برای کاهش آلاینده‌ها در تولید فولاد، استفاده از ضایعات و قراضه است. در واقع افزایش مصرف قراضه نشانگر آن است که صنعت فولاد جهانی سعی دارد جهت بهبود وضعیت زیست‌محیطی خود به سمت سبز شدن حرکت کند. این در شرایطی است که طبق گزارشی که پیش از این استیل رادار منتشر کرده است، کشور هند هدف خود را برای افزایش نسبت قراضه مورد استفاده در تولید فولاد به ۵۰درصد تا سال ۲۰۴۷ تعیین کرده است. این بدان معناست که تا سال ۲۰۴۷، هند در نظر دارد نیمی از مواد مورد استفاده در تولید فولاد از منابع بازیافتی یا قراضه تهیه شود تا منابع جدید.

منبع: روزنامه جهان صنعت