به گزارش روابط عمومی خانه معدن ایران، علی اصغر سعیدی اظهار کرد: او آموخته بود کشوری مثل ایران بدون برنامهریزی توسعه پیدا نمیکند چون منابع طبیعی آن متعلق به نسلهای آینده هم هست و این مصرف بهینه منابع را طلب میکند. دوم اینکه بدون هماهنگی که لازمهاش برنامهریزی است توسعهای در بخشهای مختلف به وجود نخواهد آمد.
او که با هفته نامه تجارت فردا گفت و گو کرده، افزود: دکتر نیازمند میگفت بعد از اینکه دکتر عالیخانی مستقر شد و تیم اقتصادیاش را تشکیل داد ما چند جلسه برگزار کردیم تا ببینیم چطور میتوان اعتماد تجار را به سرمایهگذاری صنعتی جلب کرد. میگفت ما حس میکردیم کسی که سالها در حجرهاش نشسته و با یک نامه جنس وارد میکند و راحت میفروشد به آسانی خود را درگیر مهندس، کارگر و ماشینآلات و بعد تولید و فروش نمیکند. پس باید چنان اعتمادی را ایجاد کنند که آنها وارد صحنه شوند. انواع محرکها را بهکار گرفتند. ممنوعیت واردات بعضی کالاها، معافیت مالیاتی و نظیر اینها. بعد رفتند سراغ مبارزه با بوروکراسی دولتی که گویا تشکیل شده بود تا مجوز فعالیت به بخش خصوصی ندهد.
این جامعه شناس معتقد است: یکی از دلایلی هم که دکتر نیازمند توانست محرک بخش خصوصی باشد این بود که صاحبان صنایع بخش خصوصی که در این دوره تاسیس شدند، بدون شک به نحوی تحت تاثیر اندیشه ملی شدن صنعت نفت و جنبش ملی ایران بودند. بنابراین، دکتر نیازمند در چنین بستری محرک بخش خصوصی شد. به علاوه او اعتقاد داشت سازمانها و شرکتهای دولتی هم باید سودده باشند و خیلی روی این مساله حساس بود و معتقد بود این کار را معمولاً مدیر خصوصی با انگیزههایی که دارد بهتر انجام میدهد. با این زمینه فکری او مدیریت صنعتی و معدنی کشور را به دست گرفت. نخست محیطی امن ایجاد کردند و آن ثبات تعرفهها و نرخ مالیات برای چند سال بود. سپس، تغییرات در بینش بوروکراتها و کارمندان دولتی.
سعیدی یادآور شد: نیازمند به کارمندانش میگفت هرچقدر صاحبان صنایع و معادن پولدارتر بشوند ما باید خوشحالتر شویم. باید کاری کنیم که کارمندان کاغذبازی را کنار بگذارند و مثل ما تکنوکراتها کارخانهبازی کنند. باید وضع را چنان عوض میکردم که وقتی کسی برای گرفتن مجوز مراجعه میکند مدیر کشوی میزش را بکشد و مجوز صادرشده را به او بدهد نه اینکه از متقاضی بخواهد چیزی درون کشوی او بگذارد.
متن کامل این گفت و گو را میتوانید در شماره 250 تجارت فردا مطالعه کنید.
مطالب مرتبط