البته در این رابطه برخی کارشناسان باور دارند که قیمت برق در ایران در مقایسه با دیگر کشورها بسیار ارزان است، بنابراین دادن یارانه به صنایع و معادن یک روش اشتباه بوده که اغلب آنها را تنبل کرده است.

روندی که از زمان پهلوی با هدف راضی نگه‌داشتن مردم آغاز شد و در دوره جمهوری اسلامی نیز ادامه یافت اما مساله این است که مدت‌هاست کلی صنایع در کشور ایجاد شده که براساس برق ارزان راه‌اندازی شده‌اند و در صورت افزایش قیمت انرژی، تولید برای آنها صرفه اقتصادی نخواهد داشت.

به این ترتیب باور بر این است که هرچند تامین انرژی در کشور ارزان است و افزایش نرخ برق از منظر مفاهیم علم اقتصاد اقدامی علمی است اما این مهم باید با اصول و به طور شفاف صورت گیرد. اینکه مسوولان بخواهند یارانه‌ها را به طور ناگهانی قطع کنند امر پسندیده‌ای نیست و به طور حتم نتیجه‌ای جز هرج‌ و مرج ندارد؛ بنابراین باید روند کار با برنامه و به‌تدریج پیش برود.

این در حالی است که جراحی‌هایی که در عرصه اقتصاد کشور صورت می‌گیرد در نوع خود دهشتناک شناخته می‌شود. در این شرایط فعال معدنی نمی‌داند فردا چه اتفاقی برای واحد تولیدی‌اش می‌افتد، چه برسد به اینکه دلخوش به سال آینده باشد! این در شرایطی است که امسال سال سرمایه‌گذاری برای تولید شناخته شده است اما به دلیل شفاف نبودن شرایط فعال معدنی چطور می‌تواند سرمایه‌گذاری کند؟ چه اطمینانی دارد که سال آینده قیمت برق و سایر انرژی‌ها روند صعودی به خود نگیرد؟! با توجه به این مفاهیم به این ترتیب یکی از دلایل ضعف سرمایه‌گذاری در بخش معدن این است که فعالان معدنی نمی‌دانند چه اتفاقی برای انرژی می‌افتد!
در این خصوص حسن حسینقلی، عضو کمیسیون معدن اتاق ایران در این رابطه به «جهان‌صنعت» گفت: در مورد قطع برق واحدهای معدنی، بسیار دیده شده که عدالت برقرار نشده است. به این صورت که برق واحدهای دولتی را یا قطع نکرده‌اند یا کمتر قطع کرده‌اند اما برق واحدهای بخش خصوصی را قطع کرده‌اند!
او با اشاره به افزایش قیمت‌ها نیز گفت: باید سرمایه‌گذاری شود و برق بیشتری در کشور تولید شود. در این بین انتظار می‌رود که دولت از ذخیره ارزی استفاده کند یا اقدامات زیربنایی انجام دهد. انتظار می‌رود که در همین شرایط نیروگاه برق احداث شود تا نیاز آیندگان تامین شود. بنابراین تاکید می‌شود که در حال حاضر مجبور به تولید برق هستیم چراکه اگر واحدی تعطیل شود کشور را هم به فلاکت می‌کشاند.
حسینقلی با اشاره به راه‌های تولید برق در کشور اظهار کرد: یا باید نفت صادر کنیم و از پول آن نیروگاه احداث کنیم یا مالیات گرفته و به کمک آن نیروگاه بزنیم‌. بنابراین می‌توان مبلغ احداث نیروگاه را از مصرف‌کننده‌ها دریافت کرد که راه‌حل بهتری است.
او با بیان اینکه این مهم باید به مرور اعلام شود، تصریح کرد: باید به معادن و صنایع اعلام کنند که در سال ۱۴۰۴ تا ۱۴۵۰ می‌خواهیم پول برق را هر سال به نسبت تورم افزایش دهیم. یا اینکه سالی ۱۰‌درصد آن را بالا ببرند تا به قیمت عرف منطقه و جهانی برسیم.
عضو کمیسیون معدن اتاق ایران ادامه داد: متوسط پول برق کشورهای همسایه حدود ۵۰‌هزار تومان است که با پول برق ما بسیار متفاوت است اما اگر مسوولان با این مساله شدید برخورد کنند و قیمت‌ها را به حد قیمت‌های منطقه برسانند، بسیاری از واحدها تعطیل می‌شوند. در نتیجه باید برنامه‌ریزی و مساله را به طور کامل بررسی کرد‌. باید ملاحظه شود که چه واحدهایی به چه میزان مصرف دارند و اگر قیمت برق را افزایش دهند، چقدر مصرف کاهشی می‌شود؟ تاب‌آوری و میزان ضرر آنها چقدر است؟ در نتیجه اینکه جدولی بنویسند و مطرح کنند که صنایع باید برق را پرداخت کنند کار غیرکارشناسانه‌ای است و مبنای تحقیقی ندارد.

او تاکید کرد: باید تکلیف همه از امروز تا ۲۰‌سال آینده مشخص بشود. همه باید بدانند قیمت‌ها به چه صورت تغییر می‌کند و تکلیف صنایع روشن باشد. این در حالی است که یکی از پایه‌های بی‌ثباتی اقتصادی همین بی‌برنامگی است. در این رابطه مثال هم کم نداریم. به طور نمونه چندین سال است که سعی کرده‌اند قیمت دلار را ثابت نگه دارند اما این بزرگ‌ترین اشتباه بوده چراکه اقتصاد باید سیال باشد.
حسینقلی در خصوص حمایت دولت از قیمت‌ها نیز گفت: بنده با هرگونه یارانه مخالف هستم ولی افزایش قیمت‌ها هم باید حرفه‌ای صورت گیرد. اینکه یارانه‌ها را ناگهانی قطع کنند، امکان‌پذیر نیست و باید با برنامه و به‌تدریج باشد و کار کارشناسی صورت گیرد. اما متاسفانه امروز جراحی‌هایی که صورت می‌گیرد در نوع خود وحشتناک است. بدترین تصمیم این است که نمی‌دانیم فردا و سال آینده چه خبر است! امسال هم که سال سرمایه‌گذاری برای تولید است‌، فعال اقتصادی چطور می‌تواند سرمایه‌گذاری کند؟ چه اطمینانی دارد که سال بعد قیمت گاز و گازوئیل و مواد ناریه و‌… چه روالی دارد؟! در صورتی که برای حساب و کتاب، سرمایه‌گذاری باید اقتصادی و سودآور باشد. بهتر است بدانیم که یکی از دلایل عدم سرمایه‌گذاری در بخش معدن این است که نمی‌دانیم چه اتفاقی برای برق‌، آب‌، گاز و گازوئیل و سوخت می‌افتد!
منبع: روزنامه جهان صنعت