به گزارش بیرونیت به نقل از پایگاه خبری مس‌پرس، حدود یک ماه قبل بود که باستان شناسان بقایای یک خنجر مسی چهارهزارساله را در غاری در ایتالیا به همراه قطعاتی از جمجمه انسان کشف کردند؛ احتمالا می‌دانید ایرانیان جزو نخستین کسانی بودند که روش ذوب مس را می‌دانستند. بگذریم؛ ده‌ها قرن از آن دوران گذشته و حالا صنعت مس برای نخستین بار در تقویم کشور صاحب یک روز به همین نام شده است و ۲۲ آذر را باید از این به بعد با نام صنعت مس گره زد.

جالب است روزی که صنعت مس در ایران به شکل و شمایل مدرن امروزی درآمد، نشریاتی مانند تایمز برای مس ایران تیتر زدند، در حالی که هنوز خیلی‌ها در ایران خبر نداشتند در سرچشمه و معدن مس چه خبر است. مس، سومین فلز پرکاربرد برای انسان بعد از سنگ‌آهن و آلومینیوم است. مس طی مدت‌های طولانی فقط در ساخت و ساز، سیم‌کشی خودروها و لوازم خانگی کاربرد داشته، در حالی که امروزه طیف وسیعی از محصولات را در برمی گیرد؛ از انرژی‌های تجدیدپذیر و خودروهای برقی گرفته تا دیتاسنترها و نیمه رساناها که به مصرف‌کنندگان جدید تبدیل شده‌اند.

البته که حکایت صنعت مس محدود به زمان خاصی نیست و حکایت ماده‌ای با ارزش در پهنه پر رمز و راز کویر است. این فلز ارزشمند موجود در دل کویر جایگاه خاصی در زندگی بشر امروزی دارد و باید بر مبنای همین اهمیت به آن بها داد. این روزها اگر گشتی در اخبار صنعت مس در جهان بزنیم به وضوح یک نکته در میان همه آنها به چشم می‌خورد و آن طرح‌های توسعه و سرمایه‌گذاری کشورها برای افزایش تولید جهت جا نماندن از قافله تقاضای روز افزون است.

اگر تا چند سال پیش نام صنعت مس با شیلی، پرو و کشورهای آمریکای لاتین عجین شده بود، اما حالا هند، عربستان، کنگو و زامبیا هم حرف‌هایی برای گفتن دارند و دلیل آن هم کاملا روشن است. مس، این ماده حیاتی زندگی بشر امروزی که از چراغ خانه و محل کار تا حمل و نقل، تولید انرژی و تهویه مطبوع و ... همه به آن وابستگی دارند و این یعنی اهمیت صنعت مس نسبت به گذشته چند برابر شده، بنابراین به همان میزان این صنعت نیازمند نگاه ویژه سیاستگذاران و برنامه‌ریزان اقتصادی کشور است تا با فراهم کردن بستر توسعه همه جانبه آن مانند کشورهای پیشرو، حجم تولیدات و تنوع محصولات به تناسب قابلیت‌ها افزایش یابد. هرچند که نوع این نگاه نیاز به بحث و تبادل نظر فراوان دارد، اما چه بخواهیم چه نخواهیم حکایت مس، همچنان پابرجاست...

نویسنده: پرویز امانیان