این روزها خیلی خوشحالم چرا که شاهد افتتاح مدرن ترین شیرخوارگاه ایران در حوالی میدان خراسان تهران با زیر بنای هفت هزار متر مربع بودم.

این مرکز برای نگهداری ۱۲۰ بچه یتیم از شیرخواره تا ۴ ساله با کمک و همت خیرین طی ۳ سال ساخته وتجهیز شد و خداوند توفیق داد بنده نیز نقش در آن داشته باشم.

گاهی وقت ها به نحوه خروجم از دولت می اندیشم. در طی دوره مدیریت ۴۰ ساله دو بار با دولت ها قطع همکاری کردم. بار اول در سال ۱۳۸۸ از دولت اخراج شدم ولی این دفعه و در سال گذشته مودبانه و تاحدی خود خواسته بر اساس یک قانونی پوپولیستی و ناقص از دولت جداشدم.

البته به نحوه تصویب قانون بازنشستگی نقد دارم و در موقعیتی مناسب این قانون و مصوبات این چنینی مجلس را تحلیل خواهم کرد. 

کتاب "در کشاکش دین ‌و دولت" نوشته جناب محمدعلی موحد را در دست خواندن دارم. پیش از این، کتاب رضاشاه آقای زیباکلام را تمام کردم. البته در میان این همه اتفاق، آیین سینما رفتن را فراموش نکرده ام و اخیرا نیز  فیلم مطرب را در سینما دیدم. 

خوب که فکر می کنم آرزویی جز سربلندی و عزت جمهوری اسلامی ایران، رفاه مردم، کاهش فقر، افزایش اشتغال و توسعه کشور ندارم. این موارد همیشه دغدغه من بوده و هست.

آنچه مرا ناراحت می کند بی تدبیری، حذف تجربه و توسعه عوام گرایی است که می تواند آسیبی جدی به نظام تصمیم گیری و سیاستگذاری کشور وارد کند.