انقلابی که در آن محدودیت‌ها به معنای امروزی‌اش کاربردی نیست و در مدل‌‌‌سازی‌‌‌های اقتصادی آن، توابع هدف سخن از نامحدودیت‌ها خواهند گفت تا محدودیت‌ها و تحلیل‌‌‌هایی از این دست که می‌توانند اساس علم تخصیص منابع را دچار دگرگونی اساسی کند.
علمی که ساختار جدیدی از نظام اقتصادی فراتر از چارچوب‌‌‌های نظری سوسیالیسم و سرمایه‌‌‌داری را به ما خواهند داد. البته از آنجا که بشر در ابتدای شناخت انقلاب صنعتی چهارم است هنوز سخن گفتن از نوع بعدی انقلاب صنعتی، کاری سخت و شاید نشدنی باشد. با توجه به روند رو به اتمام منابع زمین، برخی درحال توسعه راه‌‌‌هایی برای فعال کردن استخراج معادن در فضا هستند. فیلم ۲۰۲۱ آدام مک کی «به بالا نگاه نکن» ممکن است تخیلی باشد. اما استخراج فضایی این‌‌‌طور نیست؛ یا بهتر است بگوییم، فقط هنوز محقق نشده است. در چند سال گذشته طرح‌‌‌هایی برای کشف و استخراج مواد گران‌‌‌بها در فضا به تدریج شکل گرفته است.

مفهوم کاوش فضایی از ایده یافتن کامپوزیت‌‌‌های کمیاب از سیارک‌‌‌های نزدیک به زمین (NEA: Near Earth Asteroids) که در اوایل دهه ۹۰ میلادی ناشی می‌شود. چند طرح، از اکتشاف روباتیک گرفته تا فضانوردان تجاری خصوصی و معدن‌‌‌چیان فضایی، با هدف انقلابی کردن اقتصاد فضایی تجاری مورد بحث قرار گرفته است. در ۲۰۱۵، باراک اوباما، لایحه‌‌‌ای به نام قانون فضایی را امضا کرد. اساسا این امکان را به شرکت‌های ایالات متحده می‌دهد تا از سیارک‌‌‌ها و سایر «منابع فضایی» بهره‌‌‌برداری کنند. با این حال، معاهده بین‌المللی قانون ملی فضا «حقوق فضای ماورای جو» سازمان ملل متحد در سال ۱۹۶۷، کشورها را از حفظ حق حاکمیت بر اجرام آسمانی منع می‌کند.

در آن دوره چند شرکت با تمرکز در این حوزه متولد شدند، مانند، Deep Space Industries، Mars On، که این مجموعه شامل شرکت هوافضای Blue Origin و شرکت معروف SpaceX ایلان ماسک است. از دیگر فعالان این حوزه مدیران اجرایی همچون لری پیج و اریک اشمیت، جیمز کامرون کارگردان فیلم، ریچارد برانسون مالک ویرجین، و دیگر سهامداران سیلیکون ولی که هرکدام تلاش‌‌‌هایی در خور توجه در این صنعت نوپا انجام داده‌‌‌اند، هستند. همچنین کشورهای ایالات متحده، استرالیا، کانادا، ایتالیا، ژاپن، لوکزامبورگ، امارات متحده عربی، بریتانیا، اوکراین، نیوزیلند و جمهوری‌کره طی توافق‌نامه آرتمیس که شامل مجموعه‌‌‌ای از بیانیه‌‌‌ها در مورد آینده اکتشافات فضایی است را در اکتبر ۲۰۲۰ امضا کردند. علاوه بر سوالات قانونی و اخلاقی در مورد استعمار اجرام آسمانی، نوع بشر هنوز باید بهترین راه را برای مهار سود از گنجینه‌‌‌های شناور بیابد.
جف کارگل، دانشمند ارشد در موسسه علوم سیاره‌‌‌ای در توسان آریزونا، هنگام بحث در مورد امکان‌‌‌پذیرترین راه برای دسترسی به ثروت‌‌‌های فضایی، گفت: فکر نمی‌‌‌کنم هنوز فرستادن فضانوردان به یک سیارک منطق اقتصادی داشته باشد. کارگل می‌‌‌افزاید شاید ساخت فضاپیمای ارزان‌قیمت تولید انبوه برای تلاش‌‌‌های آتی استخراج سیارک اتفاقی‌‌‌تر خواهد بود. به نظر می‌رسد که این گزینه«اتفاقی»که آقای کارگل از آن یاد می‌کنند. قوی سیاره دیگری خواهد بود که قطعا درهمین انقلاب صنعتی چهارم اتفاق خواهد افتاد و راه را برای معدن‌کاری دیجیتال نامحدود در فضای خارج از جو زمین در انقلاب صنعتی پنجم فراهم خواهد کرد.
منبع: دنیای اقتصاد