به گزارش روابط عمومی خانه معدن ایران، حمیدی انارکی با بیان مطلب فوق اظهار کرد: اصولا اگر بخواهیم معدن را آنالیز کنیم فعالیت‌های معدنی ما از لحاظ قدمت بحث تاریخی دارد. آثاری از معدنکاری در معادن مختلف سرب و روی داریم که به آنها آثار شدادی می‌گوییم. یا معدن سرب نخلک را داریم که سابقه خیلی طولانی دارد و در زمان‌های مختلف روی آن کار می‌شده. از نظر تکنولوژی نمی‌توانیم بگوییم خیلی عقب بودیم هرچند خیلی هم جلو نبودیم. اما سطح تکنولوژی و معدنکاری در اوایل انقلاب با الان متفاوت است.

او ادامه داد: اگر به 40 سال پیش برگردید و یک معدن سرب یا مس را در کشورهای دیگر ببینید با معادن سرب و روی یا مسی که الان داریم قابل قیاس نبودند اما به هر حال یک تحولی در بخش معدن ایجاد شده بود و فعالیت‌های معدنی به تدریج شکل می‌‌گرفت و رشد می‌کرد. نباید تغییرات معادن امروز را با 30 سال پیش به حساب خودمان بگذاریم که به خاطر اینکه معدن را از بخش خصوصی گرفته‌ایم باعث توسعه شده است چه بسا اگر در اختیار بخش خصوصی بود الان از این وضعیت فعلی یک قدم هم جلوتر بود.

حمیدی انارکی افزود: خیلی از بخش‌های معدنی ما با هم‌سنگ‌‌های خودشان در دنیا اختلاف زیادی نداشتند اما از نظر تکنولوژی یا ماشین‌آلات یا سطح علمی؛ امروز را نمی‌توان با آن زمان قیاس کرد. کارخانجات فرآوری سرب و روی قبل از انقلاب یا اوایل انقلاب شکل گرفته بود و در معادن مختلفی که داشتیم کارخانجات فلوتاسیون (کارخانه های فرآوری مواد معدنی) وجود داشت و در حال کار کردن بودند. ضمن اینکه در بخش استخراج فعالیت می شد چرخه بعدی ارزش افزوده یا همان تاسیسات کانه‌آرایی (فرآوری) را وارد کرده بودند و استفاده می‌کردند.

او درباره اینکه در معدن انگوران حدود 40 سال پیش با استفاده از تله کابین مواد معدنی را حمل و نقل می کردند، یادآور شد: قبل از انقلاب در دو معدن - تا جایی که در خاطر دارم- از کابل انتقال مواد تله‌‌کابین استفاده می‌شد. یکی معدن مواد اولیه سیمان لوشان بود که سنگ آهک از چند کیلومتری به کارخانه سیمان لوشان  حمل می‌‌شد. در معادن انگوران هم که فاصله زیادی در حدود 30 کیلومتر آن از راه کوهستانی صعب‌العبور می‌گذشت خط انتقالش ایجاد شد که هنوز هم آن خط بخشی از مواد را از معدن انگوران به کارخانه فلوتاسیون منتقل می کند و قبل از انقلاب هم کار می‌کرد. ما این امکانات را داشتیم ولی طبیعی است که با امکانات امروز تفاوت زیادی دارد. 

حمیدی انارکی افزود: حتی به خاطر دارم شرکت‌های بزرگ که در فرآوری مواد معدنی نقش داشتند هر ساله سمینارهایی را در ایران برگزار می‌کردند تا مخاطبان‌شان را که شامل دانشجویان، استادان دانشگا‌ه‌ها، فارغ‌التحصیلان و مدیران بودند با امکانات و تکنولوژی روز آشنا کنند. البته هدف آنها بازاریابی برای محصولات‌شان بود ولی این راهی بود برای انتقال تکنولوژی و اطلاع از آخرین دستاوردهایی که وجود داشت. 

او ادامه داد: در هر صورت در مورد معادن سرب و روی می‌توانیم بگوییم در زمینه‌های فرآوری با سوئدی‌ها و کشورهای اسکاندیناوی ارتباط داشتیم و خط می‌گرفتیم و تبادل تکنولوژی داشتیم. یا در مورد زغال هم با آمدن ذوب آهن از تجارب روس‌ها که آن موقع در مورد زغال صاحب تکنولوژی بودند و تجربیات خوبی داشتند، استفاده می‌کردیم. ضمن اینکه فارغ‌‌‌التحصیلان متعددی در بخش زغال داشتیم که در معادن آلمان تحصیل کرده بودند و هنوز هم بعضی از آنها در حال کار کردن هستند. 

حمیدی انارکی افزود: اگرچه کارشناسان روسی در اینجا کار می‌کردند و طرح داشتند اما در بسیاری از موارد مهندسان ایرانی که کار می کردند، کسانی بودند که در آلمان فارغ‌التحصیل شده بودند و تجربیات آنها را داشتند پس طبیعی است که تقابل و برخورد فرهنگ روسی و اروپایی را با دانش و هوش ایرانی درهم آمیختند و در آخر معجون جدیدی به دست آمد به نحوی که بعد از انقلاب که تا حدودی نقش کارشناسان خارجی به خصوص کارشناسان روسی در معادن زغال و ذوب آهن کمرنگ شد کارشناسان ایرانی که پا به پای کارشناسان روسی کار می‌کردند و تجربیاتی در کشورهای دیگر داشتند با کمترین مشکل توانستند این صنعت را اداره کنند یعنی معادنی را که توسط روس‌ها یا مشاوره آنها تجهیز شده بود به راحتی پیش ببرند و امروز مدعی باشند که می‌توانند طراحی و استخراج کنند.

منبع: روابط عمومی خانه معدن ایران