به گزارش معدن نامه، دولت روحانی در حالی تن به ادامه برخی از طرح های کلنگ زنی شده در دولت قبل داد که به اعتقاد برخی از کارشناسان اگر این طرح ها به همان صورت رها میشد یا تغییر ماهیت میداد از اتلاف بیشتر منابع مالی کشود جلوگیری میکرد.

این دولت در دوره گذشته بنا به فشار برخی نمایندگان مجلس و افکار عمومی طرح هایی با توجیه کم اقتصادی را ادامه داد که نمونه آن طرح های هشت گانه فولاد بود.

این کارخانه ها نه با هدف صادات بلکه با هدف محرومیت زدایی و اشتغالزایی کلنگ زنی شد در حالیکه به استناد گزارش مرکز پژوهش های مجلس در سال 89، طرح های هشت گانه فولاد فاقد امکان بازگشت سرمایه هستند.

اما ادامه طرح های فولادی در حالی صورت گرفت که کشور دارای طرح جامع فولاد بوده و چنین طرح هایی را در خود ندیده و پیشنهاد کرده تا کلیه کارخانه های جدید فولاد در نوار ساحلی جنوبی کشور ایجاد شوند.

دولت روحانی فقط در این باره تسلیم نشد بلکه با ادامه پرداخت یارانه به مردم و وعده پرداخت سود سهام عدالت عملا به اتلاف منابع روی آورد.

برخی کارشناسان بر این باورند که بهتر بود رئیس جمهور با جسارت بیشتری با مردم گفت و گو میکرد و به آنان توضیح میداد که قادر به پرداخت یارانه و سود سهام عدالت نیست.

البته در این میان برخی تحلیلگران بر این باورند که با توجه به آماده نبودن جامعه و کاهش درآمدهای خانوار از نظر اقتصاد سیاسی و اجتماعی به صلاح نبود که دولت اقتصاد هزار میلیارد تومانی خود را به خاطر 50 هزار میلیارد تومان به مخاطره انداخته و باعث نارضایتی مردم شود. شاید بهتر بود رئیس جمهور صادقانه این موضوع را به مردم می گفت و وعده های عملی برای برآورده کردن نیازهای اساسی آنان میداد.

از سویی دیگر دولت با ثابت نگه داشتن قیمت انرژی و ارز اقتصاد را به سمتی برد تا برخی اقتصاددانان از در رفتن فنر قیمت ها به هراس بیافتند.

میراث پوپولیسم در دولت روحانی رخنه کرده و بهتر است تا سیاستگذاران اقتصادی و سیاسی برای رسیدن به اقتصاد رقابتی گام های بلندتری بردارند نه اینکه در باتلاق دولت نهم و دهم غوطه ور شوند.