لطفعلی بخشی در گفت‌وگو با معدن‌نامه با بیان مطلب فوق اظهار کرد: صنایع معدنی انرژی بر قادرند تا در فضای جهانی به رقابت بپردازند و با توجه به سرمایه گذاری هایی که شده محصولی را روانه بازار کنند که از نظر کیفیت و قیمت بتواند با رقبای خود به رقابت بپردازد از این رو اگر سیاستگذاری های دولت در فضای کلان اقتصادی اصلاح شود، در بخش صنایع معدنی خوشبختانه نگرانی زیادی برای پیوستن با سازمان جهانی تجارت وجود ندارد. این در حالیست که در بخش کشاورزی با توجه به بحرانی آبی کشور و تکه تکه بودن زمین ها و باغات عملا مشکلات بسیاری داریم و نمی توانیم امیدوار باشیم که با ادغام شدن در اقتصاد جهانی در این زمینه به توفیقی دست یابیم.

او افزود: صنایع شیمیایی و پتروشیمی، کانی غیر فلزی، فولاد و ماشین‌سازی ایران می‌توانند در دنیای سرشار از رقابت زنده بمانند و موفق باشند، به شرطی که اصلاحات مدیریتی، مقرراتی و ساختاری بسیاری در آنها صورت گرفته و دولت دست بنگاه ها را برای مذاکره با طرف های خارجی بازگذاشته و تجدید نظری در تعرفه های وارداتی و عوارض صادراتی ترتیب دهد.

عضو هیات علمی دانشکده اقتصاد علامه طباطبایی در این رابطه گفت: می‌توان صنعت سیمان کشور را به عنوان یک مورد خاص از صنعتی که می‌تواند در بازارهای جهانی به رقابت بپردازد اما با توجه به سیاستگذاری‌های نادرست در معرض بحران قرار گرفته است مورد مطالعه قرار داد. در سال های اخیر صنایع سیمان بیشترین ضربه را از سیاست‌های نادرست و متناقض دولت قبل خورده اند. شاید بد نباشد که به گذشته رجوع کنیم و به یاد بیاوریم که تفاوت قیمت سیمان دولتی با قیمت بازار آزاد تا ده برابر بود و دولت با لجاجت قیمت سیمان را بسیار پایین تعیین می‌کرد.

بخشی در ادامه گفت: این امر به صنعت سیمان آسیب بسیار رساند و رانت‌خواران زیادی از محل این سیاستگذاری به ثروت‌های هنگفت رسیدند لیکن صنعت سیمان از این تفاوت قیمتی بی‌نصیب بود. در واقع می‌توان گفت که اگر دخالت‌های نابجای دولت در قیمت‌گذاری سیمان نبود این صنعت می‌توانست امروز به رغم رکود در ساخت و ساز و پروژه های عمرانی یکی از موفق‌ترین صنایع کشور باشد که در دنیای رقابت حرفی برای خود داشته باشد. از سویی دیگر به دلیل سیاست‌گذاری نادرست دولت‌ها، در حال حاضر بدترین نوع رقابت بین کارخانجات سیمان برقرار است که ممکن است در صورت تداوم موجب ورشکستگی نیمی از کارخانجات سیمان کشور شود.

این کارشناس صنعت سیمان تصریح کرد: با توجه به مازاد تولید سیمان (تقریبا دوبرابر ظرفیت نیاز کشور) بسیاری از کارخانجات سیمان محصول‌شان را به نصف قیمت‌ و با چک‌های 6 ماهه به فروش می رسانند. متاسفانه سود این کاهش قیمت به مصرف کنندگان واقعی نمی رسد و عمدتا به جیب واسطه ها می رود. عین این رقابت در مورد سیمان صادراتی بین کارخانجات سیمان اتفاق  افتاد و قیمت سیمان صادراتی سیمان کشور را از حدود 65 دلار در تن به کمتر از 30 دلار در تن کاهش یافت. این موضوع نشان می‌دهد که بنگاه‌های اقتصادی ما هنوز اصول ابتدایی رقابت را هم نمی‌دانند در بازارهای صادراتی به حیثیت صنعت سیمان کشور لطمه می‌زنند.

او بیان کرد: اگر صنایع سیمان رقابتی منفی در صادرات و فروش داخلی نداشتند و ایجاد ظرفیت با توجه به نیازهای واقعی صورت می گرفت، می توانست یکی از موفق ترین صنایع کشور در عرصه داخلی و بین المللی باشد. 

بخشی در پایان گفت: تکنولوزی صنعت سیمان ایران در بسیاری موارد تقریبا آخرین تکنولوژی روز جهان است. اما صنعت سیمان در جهان با سرمایه‌گذاری در صنایع پایین دستی موفق شده است ارزش افزوده زیادی را جذب کند و این صنایع را رقابت پذیر تر کند اما صنعت سیمان ایران در صنایع پایین دستی سرمایه‌گذاری قابل توجهی نکرده و تقریبا به خام فروشی روی آورده است.