کسب فیض از این چشمه‌ی خروشان و متوالی، به سهولت و سادگی میسر نمی‌شود.

در میانه دنیای دلفریب و محشون از امتعه و اشربه، مملو از برکت و ثروت، بتوانی چشم و گوش و زبان و شکم و روح و روان را پاکیزه و مستغنی کنی هنر است، وگرنه در دل کوه و کناره گرفته از ابنای بشر پاکیزگی چشم و زبان، و روح و روان سهل و آسان است.

رمضان اما این فرصت را به ما عرضه می‌کند که سالی یک ماه را با خود به صلح درونی برسیم. از دنیا ببُریم و چشم بر هر آنچه عزیز و گرانبهاست ببندیم، تا روح‌مان آهسته آهسته به فطرت الهی خویش بازگردد.
تعالیم بشری نیز با همین الگو وجود دارد که روح و جسم را هماهنگ ساخته و آرامش می‌آورد؛ همچون یوگا و ریلکسیشن یا تمرین‌های تن‌آرامی. 
توسعه‌ی روزافزون این مهارت‌ها و افزایش هزینه این تمرین‌ها نشان می‌دهد بشر بشدت و فوریتاً نیازمند بازگشت به خویش است و برای رسیدن به آرامش حاضر به پرداخت هر هزینه‌ای و گذراندن هر مقدار زمانی برای درک و دریافت این موهبت الهی است. 
در حالیکه بشر دربدر مکاتب و فلاسفه تعالیم آرام‌بخشی است، ادیان الهی همگی ایامی خاص برای روزه و صیام پیش‌بینی کرده‌اند. بقول مولانا:
چند خوردی چرب و شیرین از طعام 
امتحان کن چند روزی در صیام

گویا گام اولِ بازگشت، تهی کردن اندرون از طعام است و سپس گام به گام پاکیزگی اندام و قوای درونی و بیرونی و عاقبت دیدن نور معرفت. 
راه ادیان راهی کم هزینه‌تر و مُتیقن‌تر برای رسیدن به روانی آرام و پاک است. بلکه میان‌بُری به سوی خویشتن خویش، و تمرین صلح با جهان و با خویشتن. 
گرچه روزه‌داری هزینه مالی کمتری دارد اما در میانه کشاکش دنیا و عُقبی، روح و جسم، آنکه تعب را می‌پذیرد و از میانه راه بازنمی‌گردد، در میان خلق خدا زندگی می‌کند و طناب رابطه با پروردگار را حفظ می‌کند، در انتهای راه به عید می‌رسد و عید همان عودت است، بازگشت به خود و خدای خود.

در این زمانه‌ی پرآشوب که از فردای خود بی‌خبریم و بشریت گرفتار رنج ویروسی که حتی معلوم نیست هدیه طبیعت است یا تحفه‌ی شیطنت آمیز قدرت‌ها، بیش از همه‌ی دوران نیازمند بازگشت به خویشتن و صلح درونی هستیم شاید که راهمان روشن شود و قافله بشر به مقصود برسد. 
خدایا به ما توفقی بده که در سفره کریمانه رمضان علی‌وار خوشه چین کرمت باشیم.