به گزارش معدن نامه، وزیر صنعت، معدن و تجارت روز گذشته در آیین افتتاح نمایشگاه ساختمان، پیشنهاد کرده که فعالان این صنعت به جای استفاده از سازه‌های فلزی از سازه‌های بتونی استفاده کنند تا از این طریق صنعت سیمان کشور از رکود خارج شود.

محمدرضا نعمت‌زاده قاعدتا هم متولی صنعت سیمان و هم سیاستگذار در صنعت فولاد کشور است و بهتر است به جای ارائه چنین پیشنهادی که سبب خواهد شد صنعت فولاد در رکودی عمیق‌تر قرار گیرد، از درون دولت با مشاوره سیاستگذاران اقتصادی کشور، به دبال راهکارهای دیگری برا بازگرداندن رونق به اقتصاد ایران داشته باشد.

طبیعی است که ریشه رکود در سیاستگذاری‌های اقتصادی کشور است و تا ساختار برنامه‌ریزی در تیم تصمیم‌سازی دولت برای اقتصاد، تغییر نکند هر گونه تصمیم ‌گیری در این خصوص صرفا کوتاه مدت بوده و سبب خواهد شد تا رشد یک صنعت به ضرر صنعتی دیگر تمام شود.

به نظر می رسد ارائه چنین پیشنهادی از سوی وزیر، فی‌البداهه بوده باشد چرا که بدنه توانمند معدنی وزارت صنعت طبیعتا چنین نسخه‌ای را برای رفع رکود از یک صنعت نمی‌پیچد. اینگونه اظهار نظر شبیه آن است که وزیر جهاد کشاورزی بگوید برای اینکه بازار سیب خوب شود مردم خیار نخرند! آیا چنین سیاستگذاری و ارائه اینگونه نسخه‌هایی می‌تواند در عمل باعث رخت بر بستن رکود از صنعت سیمان کشور شود.

مشکل این صنعت بنابر گفته دست‌اندکاران آن، قیمت بالای گاز، نرخ سود بانکی و افزایش قیمت انرژی است که همگی هزینه تولید را بالا برده اما با توجه به رکود در بازار سیمان را به قیمت واقعی خود نمی‌خرند. از این رو بهتر است تا وزیر صنعت با چانه‌زنی خود در دولت حداقل امکان تولید رقابتی را در کشور نهادینه کند و حال که قرار است انرژی یا سایر مواد اولیه با قیمت واقعی خود به دست تولیدکنندگان برسد، زمینه آزادسازی فعالیت های اقتصادی را برای تولیدکنندگان به وجود آورد تا آنها نیز به مانند سایر تولیدکنندگان دنیا بتوانند به تولید محصول و ارائه آن در بازار بپردازند و خسارت‌هایی که از ناحیه برخی سیاستگذاری‌ها به تولیدکنندگان وارد کرده را به آنها پرداخت کند.

آنچه مسلم است تولید از سیاست جدا نبوده و تولیدکنندگان کشور در صورتی موفق به تولید رقابتی خواهند بود که به مانند سایر تولیدکنندگان از زیر ساخت‌های مناسب بهره برده و خود برا بنگاه‌شان تصمیم بگیرند و پای سایر نهادهای دولتی و شبه دولتی از دخالت در امور آنها کاسته شود.

طبیعی است که تولیدکنندگان کشور در فضایی قادرند به تولید رقابتی بپردازند که دخالت دولت در فعالیت‌های آنان منطقی شده و اجازه داشته باشند محصول تولید خود را به نقاط مختلف صادر کرده و به سرمایه تبدیل کنند. در غیر اینصورت دولت بهتر است به اندازه دخالتی که در امور بنگاه‌ها می‌کند، هزینه‌های آن را نیز به بنگاه‌ها بپردازد تا از این راه بتوانند نقدینگی مورد نیاز خود را کسب کنند. 

منبع: معدن نامه